Onderstaand tref je beschrijving van mijn schilderijen aan.

Eerste echte schilderij

Toen ik ongeveer 10 jaar was (1965). Ik hield altijd al van tekenen. Veelal stonden mijn schriften vol met kleine tekeningen . Ik heb deze niet meer bewaard, maar ik heb er altijd van gehouden.

Mijn tweede schilderij

Dit was zo rond mijn 15e jaar.

"Bathseba"

Het eerste schilderij dat ik heb gemaakt op de 'schilderclub' bij Piet van der Zee te Bodegraven.

Venetië

Eigenlijk een min of meer fantasiewerk. Ik werd gefascineerd door spiegeling in het water.

Plaza de Cibeles Madrid

Spanje Madrid Plaza de Cibeles. Het plein is vernoemd naar de fontein in het midden van het plein, dat de Romeinse godin Cybele (Spaans: Cibeles) afbeeldt, zittend op een strijdwagen die door twee leeuwen voortgetrokken wordt. De fontein werd ontworpen door de Spaanse architect en kunstenaar Ventura Rodríguez in de periode 1777-1782. Het stond oorspronkelijk naast het Palacio de Buenavista maar werd eind 19e eeuw verplaatst naar het midden van het plein, 35 meter boven de ondergrondse goudkluis van de Bank van Spanje. Ze wordt gevoed met water uit het Canal de las Pascualas, een ondergrondse rivier. De fontein wordt gezien als een symbool van de stad Madrid.

Een oude stad

Oud stadsgezicht naar eigen fantasie. Vroeger werd bij ons in de achtertuin (het was een dorp) afval, meestal takken, of andere zaken verbrand.

Verbazing en Berusting

Waar het begrip "untermensch' toe kan leiden. Twee Rabbies die de emotionele uitdrukking hebben van verbazing en berusting. Op weg naar hun uiteindelijke bestemming zoals de Nazi's dit hadden bedacht. In de kampen zoals bijvoorbeeld Oswiecim (Auschwitz) bestond dit feitelijk een werkkamp. De Kampen bestonden uit 3 gebouwen Auschwitz 1. Een oude Poolse kazerne, waar de staf en SS’ers verbleven, Auschwitz-Birkenau, in eerste instantie een werkkamp. en Auschwitz Monowitz waar AG Farben zich had gevestigd specifiek voor het maken van synthetisch rubber. Al met een terrein van ca. 40 km2.

Het bloed van uw broeder roept tot Mij…!

Misschien verbaast het u als u deze tekst boven dit schilderij zou lezen. Ik wilde er eigenlijk eerst geen uitleg aan geven, maar het mag niet vergeten worden. Het meest benauwende en afschuwelijke is dat u en ik daartoe ook in staat zijn. Als de omgeving en dreiging maar sterk genoeg is i.c. de ontmenselijking die stap voor stap ging en het was zo afschrikwekkend gruwelijk om daar te zijn. Ik kon het nauwelijks een vorm geven. Kunt u het geloven (!) dat n-miljoen x 1 persoon is vermoord ? Daar heb je toch nauwelijks een voorstelling van zo ongelofelijk is dat. Er zijn gelukkig bewijzen van hoe afgrijselijk ook.

Laatste wagon in Auschwitz-Birkenau

Voor de definitieve oplossing van het "Jodenvraagstuk" (de Endlosung) besloot het Duitse nationaalsocialistische opperbevel in 1941 op grote schaal joden en andere ‘Unerwünschten’ te deporteren en om te brengen. Door middel van onder andere treinen werden ze naar de concentratiekampen vervoerd. Eerst moesten ze er werken in maar later volgde de definitieve vernietiging.

In 1941 gingen de nazi’s over tot de grootschalige vernietiging van de joodse bevolking in Europa. Voordat de concentratiekampen in gebruik raakten hadden Duitse soldaten en opsporingsgroepen al meer dan een miljoen Joden gedood. Op de Wannsee Conferentie, (Op uitnodiging van Reinhard Heydrich – die in opdracht van Heinrich Himmler handelde – vond op 20 januari 1942 bij de Wannsee (bij Berlijn) een berucht geworden nazivergadering plaats. Deze meeting is bekend geworden als de Wannsee-conferentie en was een keerpunt in het naziplan van de Endlösung, die miljoenen Joden het leven kostte. Historicus Peter Longerich, professor moderne geschiedenis in Londen, haalde notulen van de betreffende bijeenkomst onder het stof vandaan in het boek De Wannsee conferentie.

Waarde en opbouw van het boek Inventarisatielijst van Joden in Europa zoals gebruikt op de Wannsee conferentie Longerichs boek is uniek omdat het de originele notulen van de Wannsee conferentie bevat, met een extra Nederlandse vertaling, en door de nuttige historische analyse van de auteur. Van de dertig kopieën van de notulen, heeft slechts één exemplaar de maalstroom van de tijd overleefd.

De Wannsee conferentie – een vertaling van de Duitse versie uit 2016 – begint met een hoofdstuk over de voorgeschiedenis van de Duitse plannen om het ‘Joodse vraagstuk’ op te lossen. Peter Longerich gaat hierbij in op de periode van de machtsovername door Adolf Hitler in 1933 tot het begin van de Wannseeconferentie in januari 1942. Het volgende hoofdstuk gaat over het verloop en de inhoud van de bijeenkomst zelf. Wie waren de deelnemers aan de conferentie *** Na deze exercitie, volgt een hoofdstuk over de uitvoering van de Endlösing door de nazi’s. In de epiloog bespreekt Longerich nog de historische betekenis van de Wannseeconferentie, gevolgd door een integrale weergave van de notulen uit 1942. Het betrof hoge staatsvertegenwoordigers, NSDAP-bonzen, vier staatssecretarissen en meerdere hoge SS’ers. Van deze vijftien personen hadden tien een universitaire opleiding genoten en van die tien waren er acht gepromoveerd. gehouden op 20 januari 1942 in Berlijn, werd een efficiëntere uitvoering van de Jodenvervolging besproken. Er waren al een aantal concentratiekampen opgericht in Polen en op de vergadering werd onder andere het transport naar de kampen vastgesteld.

Deelnemers Functie(s )Organisatie(s) Afgevaardigde namens:

Obergruppenführer
Reinhard Heydrich
(1904–1942) Waarnemend Reichsprotektor van het Protectoraat Bohemen en Moravië
Hoofd van het Reichssicherheitshauptamt Schutzstaffel

Heinrich Himmler Gruppenführer (Reichssicherheitshauptamt)

Heinrich Müller
(1900–1945) Hoofd van de Gestapo Schutzstaffel (Gestapo) Reinhard Heydrich

Gruppenführer
Otto Hofmann
(1896–1982) Hoofd van de Rasse und Siedlungshauptamt Schutzstaffel
(Rasse und Siedlungshauptamt)Heinrich HimmlerOberführer

Karl Eberhard Schöngarth
(1903–1946) Hoofd van de Sicherheitspolizei und SD en Sicherheitsdienst in het Generaal-gouvernementSchutzstaffel
(Reichssicherheitshauptamt)Reinhard Heydrich Oberführer

Gerhard Klopfer
(1905–1987) Ondersecretaris van de Parteikanzlei NSDAP Martin Bormann Obersturmbannführer

Adolf Eichmann
(1906–1962) Hoofd van de afdeling Jodenaangelegenheden Schutzstaffel (Gestapo)Heinrich Müller

Sturmbannführer
Rudolf Lange
(1910–1945) Hoofd van de Sicherheitspolizei und SD en Sicherheitsdienst in het Rijkscommissariaat Ostland

Ondercommandant Einsatzgruppen-A Schutzstaffel (Einsatzgruppen)

Franz Walter Stahlecker en Alfred Meyer
(1891–1945) Staatssecretaris voor Oost-Europa Gouwleider van Westfalen-Nord Ministerie voor Oost-Europa

Alfred Rosenberg en Georg Leibbrandt
(1899–1982) Onderstaatssecretaris voor Oost-Europa Ministerie voor Oost-EuropaAlfred Rosenberg

Josef Bühler
(1904–1948) Onder-gouverneur-generaal van het Generaal-gouvernement Generaal-gouvernement Hans Frank Brigadeführer

Wilhelm Stuckart
(1902–1953)
Staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken Ministerie van Binnenlandse ZakenWilhelm

Frick Roland Freisler
(1893–1945) Staatssecretaris voor Justitie Ministerie van JustitieFranz Schlegelberger

Erich Neumann
(1892–1951) Onderstaatssecretaris voor het Vierjarenplan Ministerie van Financiën Ministerie van Economische Zaken
Ministerie van Bewapening en Oorlogsproductie Ministerie van Arbeid. Ministerie van Verkeer. Ministerie van Voedselvoorziening en Landbouw Hermann Göring

Martin Luther
(1895–1945) Onderstaatssecretaris voor Buitenlandse Zaken Ministerie van Buitenlandse ZakenJoachim von Ribbentrop

Wilhelm Kritzinger
(1890–1947)Secretaris-generaal van de Reichskanzlei Reichskanzlei Hans Lammers

Organisatie van het treintransportEen aantal Duitse overheidsinstellingen zoals de Rijksveiligheidsinstelling, de Ordepolitie, het ministerie van Vervoerszaken en het ministerie van Buitenlandse zaken werden verantwoordelijk gesteld voor het transporteren van de ‘Unerwünschten’. Adolf Eichmann, SS’er en tevens Minister van Vervoerszaken, coördineerde het treinverkeer van en naar de concentratiekampen. Het Duitse Ministerie van Buitenlandse zaken onderhandelde met andere asmogendheden over het uitleveren van joden aan Duitsland.

Mauthausen

Concentratiekamp Mauthausen

Het concentratiekamp Mauthausen (Oostenrijk) werd in augustus 1938, vijf maanden na de annexatie van Oostenrijk door nazi-Duitsland, opgezet met als doel een mannenkamp in het Oostenrijkse gebied te realiseren en gevangeniscapaciteit te hebben voor de geplande oorlog. Het gebied rond Mauthausen was vooral geschikt vanwege de aanwezigheid van graniet, zodat de gevangenen tewerkgesteld konden worden in de plaatselijke steengroeve.
Zoals bij de meeste concentratiekampen van de nazi's waren de verblijfs- en arbeidsomstandigheden voor de gevangenen zeer slecht. Mishandeling, straf, ziekte en honger waren elke dag aan de orde. Gevangenen werden doodgeslagen, opgehangen, of doodgeschoten.

Op 8 augustus 1938, vijf maanden na de “Anschluss” van Oostenrijk bij het Duitse Rijk, arriveerden de eerste gevangenen van het concentratiekamp Dachau in Mauthausen. Doorslaggevend voor de keuze van de locatie was, zoals bij het nevenkamp Gusen, de bestaande granietgroeve. De gevangenen werden aanvankelijk voor de opbouw van het kamp ingezet. Daarna moesten ze voor de SS-onderneming “Deutsche Erd- und Steinwerke GmbH” bouwmateriaal voor de monumentale en prestigieuze bouwwerken van het nationaalsocialistische Duitsland produceren.

Politiek

De politieke functie van het kamp, waarbij daadwerkelijke of vermeende ideologische tegenstanders vervolgd werden, had tot 1943 prioriteit. Mauthausen en Gusen waren een tijd lang de enige kampen die onder “Lagerstufe III” vielen. Dit betekende het hardste strafregime binnen het nationaalsocialistische kampsysteem, wat tot een van de hoogste aantallen sterfgevallen in Duitse concentratiekampen leidde.

Aantal gevangenen

Vanaf 1942/43 werden zoals in alle concentratiekampen de gevangenen in toenemende mate voor de wapenindustrie ingezet. Hiervoor werden talloze nevenkampen opgericht en het aantal gevangenen nam sterk toe. Eind 1942 waren er 14.000 gevangenen in Mauthausen, Gusen en in enkele nevenkampen. In maart 1945 was het aantal gevangenen in Mauthausen en zijn nevenkampen opgelopen tot 84.000.

Honger en ziekte

Vanaf de tweede helft van 1944 arriveerden in Mauthausen de evacuatietransporten met duizenden gevangenen uit de concentratiekampen in het oosten. Daarenboven werden in het voorjaar van 1945 de ten oosten van Mauthausen gelegen nevenkampen en de dwangarbeiderskampen voor Hongaarse Joden opgeheven. De gevangenen werden in regelrechte dodenmarsen richting Mauthausen voortgedreven. Dit leidde in Mauthausen, Gusen, in de nog bestaande nevenkampen Ebensee, Steyr en Gunskirchen tot complete overbezetting van de kampen. Door honger en ziektes nam de sterfte massaal toe.

Polen

Het merendeel van de gedeporteerden naar Mauthausen waren afkomstig uit Polen, gevolgd door burgers uit de Sovjet-Unie en Hongarije. Er zaten in het concentratiekamp Mauthausen bovendien grote groepen Duitsers, Oostenrijkers, Fransen, Italianen, Joegoslaven en Spanjaarden. In de SS-kampadministratie stonden mannen, vrouwen en kinderen uit meer dan 40 landen geregistreerd. Vanaf mei 1944 werden Joodse gevangenen uit Hongarije en Polen in groten getale naar Mauthausen gedeporteerd. Zij hadden de minste overlevingskansen. In het geheel werden tussen de oprichting van het kamp in augustus 1938 en de bevrijding door het Amerikaanse leger in mei 1945 bijna 190.000 mensen naar Mauthausen gedeporteerd.

Beulen

Er was een trap van 186 treden naar de diepte van de granietgroeve, waar menigeen het leven liet. Zieke gevangenen liet men bevriezen, verhongeren of werden gedood met fenolinjecties of gifgas. Bekende beulen waren onder anderen 'das blonde Fräulein' en 'Hans de doder'.

Gaskamer

Mauthausen had behalve galgen ook een gaskamer in een keldervertrek schuin onder het kampbordeel. In dezelfde ruimte bevonden zich twee verbrandingsovens. Voordat de lichamen van de gevangenen werden verbrand, werden zij op de onderzoekstafel, vlak bij de gaskamers en de ovens, door een arts ontdaan van kostbare protheses als gouden tanden

95.000 doden

Naar Mauthausen werden volgens de officiële documentatie 197.464 personen gedeporteerd. In het kamp en de diverse buitenkampen kwamen zeker 95.000 mensen om het leven.

Ha Kotel d.i. de klaagmuur.

De westmuur, klaagmuur of westelijke muur (Hebreeuws: Hakotel hama'aravi of kortweg Kotel) in Jerusalem is een gedeelte van de muur in de Oude Stad. Deze muur is de westelijke muur van de tweede Joodse Tempel die op de Tempelberg heeft gestaan. Na de vernietiging van deze tempel door de Romeinse bezetters in het jaar 70 is alleen deze muur nog zichtbaar overgebleven. Doordat vele joden aan de muur klaagden vanwege de verwoesting van de tempel en de diaspora,vooral tijdens de rouw- en vastendag Tisja B' av wordt de muur door niet-joden ook wel Klaagmuur genoemd.

Men wordt op Tisha B'Av herinnerd aan de slachtoffers van de Holocaust die gebeden tot God opdroegen vanuit de getto's van Europa en de vernietigingskampen, die gebedsdiensten organiseerden op Joodse feestdagen in het aangezicht van de naderende dood. Geconfronteerd met de verschrikkingen van de nazi-genocide, moeten velen zich hebben afgevraagd of gebed de kracht had om hen te verlossen. En inderdaad, voor velen was dat niet het geval. Maar die gebeden, en het geloof dat eraan ten grondslag lag, overleefden de nazi-gruwel.

Rabbi bestudeert boeken, veelal worden deze gelezen in de Synagoge (Sjoel) uit perkament(en) "Thorarollen"

De Thora, ook gespeld als Tora of Torah (Hebreeuws: תּוֹרָה), zijn de eerste vijf boeken van de Tenach (Hebreeuwse Bijbel), die de grondslag van het joodse geloof vormen en daarmee als de voornaamste heilige boeken van deze monotheïstische godsdienst gelden. Met de term wordt ook wel de joodse godsdienstige literatuur als geheel aangeduid. De Griekse aanduiding Πεντάτευχος, Pentáteuchos, "vijf boeken" ligt ten grondslag aan de aanduiding Pentateuch. Het woord Tora is Hebreeuws dat onderwijzing, leer, instructie of wet betekent.

De vijf boeken van de Thora zijn:

• Bereesjiet (Genesis)

• Sjemot (Exodus)

• Wajikra (Leviticus)

• Bemidbar (Numeri)

• Dewariem (Deuteronomium)

In sommige talen, onder andere Duits, heten ze 1 Mozes t/m 5 Mozes. Tezamen staan deze vijf Thoraboeken ook bekend als:

• De Vijf Boeken van Mozes

• Wet van Mozes

• De Pentateuch

• Chamisja Choemsjee Torah (Hebreeuws: חמשה חומשי תורה, de 'vijf boeken van de Thora')

• Choemasj (Hebreeuws: חומש, afgeleid van het Hebreeuwse woord chameesj dat 'vijf' betekent).

Inwijding van een sefer Thora (thorarol) ofwel Hachnassat Sefer Thora bij de Joodse gemeente Beth Shoshanna in de Grote Synagoge van Deventer. Het sefer wordt binnengedragen onder de choepa, het Joodse huwelijksbaldakijn.

De Thora beschrijft hoe volgens het jodendom de wereld en de mensheid zijn ontstaan (de schepping door God) en hoe de mensheid zich in de eerste tijd daarna ontwikkelde (de zondvloed, de verspreiding na de torenbouw in Babel, e.d.), alsmede de vroegste (religieuze) geschiedenis van de Israëlieten, de (voorlopers van de) Joden.

De Thora is om twee redenen voor het (religieuze) jodendom van zeer groot belang. Enerzijds omdat erin staat verhaald dat God een verbond met drie personen heeft gesloten (Awraham (Abraham), zoon Jitschak (Isaak) en kleinzoon Ja'akow (Jakob)) die als de aartsvaders zijn gaan fungeren van de Israëlieten, die vanwege dit verbond Gods uitverkoren volk zijn met een eigen door God aangewezen land, het Land van Israël (Eretz Jisrael). Dit verbond werd later bekrachtigd toen - dit wordt eveneens in de Thora vermeld - de Israëlieten onder leiding van Mozes uit Egypte naar Kanaän (het 'Beloofde Land') trokken (de uittocht uit Egypte). In de tussenliggende Sinaïwoestijn sloot God namelijk het hierboven vermelde verbond ook nog eens met de Israëlieten zelf waarbij Mozes als tussenpersoon optrad.

Anderzijds heeft God - ook weer door middel van Mozes - in de Sinaïwoestijn zijn wet (mitswot, meervoud van mitswa, in het Nederlands voorschriften) aan de Israëlieten bekendgemaakt en hen opgedragen deze stipt na te leven (met als belangrijkste onderdeel de Tien geboden). Volgens het jodendom staan er 613 mitswot (284 geboden en 365 verboden) in de Thora (waarvan 611 via Mozes en twee rechtstreeks door God zijn geopenbaard) die de kern vormen van de halacha, het geheel van de rabbinale wetgeving die zeer bepalend is voor het joodse religieuze leven. Een deel van de mitswot zijn gericht op de gebruiken in de Tempel en worden heden ten dage niet meer nageleefd. De overige voorschriften zijn deels gericht op de relatie tussen mens en God, deels op de relatie tussen mensen onderling.

Deze mitswot zijn in de Tora vaak kort omschreven. Een nadere verklaring van alle ge- en verboden staat in de Misjna, de mondelinge leer, die volgens orthodoxe joden tegelijk met de Tora door Mozes in ontvangst is genomen maar volgens liberale joden door generaties van rabbijnen is ontwikkeld.

Met Thora duiden Joden soms ook het hele spectrum van gezaghebbende joodse boeken aan. Vanuit dat kader bezien bestaat de Thora dan uit de Tenach, de Misjna, de Talmoed en de Midrasj. Deze worden vaak weer onderverdeeld in de geschreven leer (Tenach) en de mondelinge leer (de rabbijnse boeken: Misjna, Talmoed en Midrasj). Op zijn breedst kan het woord worden gebruikt om een leer, lering of filosofie aan te duiden.

Schijn bedriegt !

... In deze boerderij hebben de bewoners hun leven gewaagd om Joodse mensen in huis te nemen. Dat was niet zonder risico. Ik heb dit in zwart wit geschilderd omdat dit schilderij geen kleur mag hebben. De rode deur verwijst naar het bloed wat gevloeid heeft omdat alle bewoners vermoord zijn, omdat ze werden verraadden.

Een lieflijk tafereel

De onschuldigen " Gegeven aan Lotte In een weiland grazen schapen, zich van geen kwaad bewust.

Is het ijs wel sterk genoeg ?

Toen we als jongens e/o meisjes nog klein waren wilde wij, zodra er ijs in de sloot lag, het direct uitproberen. Soms haalde je een nap ‘pak’.

De violiste

Uit 'Opwekking' nummer 342

Maak groot de Here onze God, de Rots. Zijn werken zijn volmaakt en al zijn wegen recht. Een God van trouw is Hij, volmaakt in liefde. Goed en rechtvaardig is Hij. Een lied.

Fantasie over een plek in Italië

Aan Elise en Tim. Voor hun Bruiloft. Italië Toscane fantasie tafereel

Een plasje water naast het trottoir

Soms moet je in een plas met water kijken om jezelf of een gebouw te ontdekken...

Amsterdam. Waar gaat het fout ?

Daar waar je in een stad loopt kan het soms gebeuren dat je in de war raakt. Ineens is de stad geen samenhangende structuur meer en het perspectief lijkt ineens heel anders…

De witte 'Brug'

In mijn jeugd fietsten wij er heel vaak overheen. In dit geval een weiland met een heiige lucht, net nadat de zon was opgekomen.

Abigail

Onze kleindochter met het syndroom van down. Een heel lief meisje, maar ook kan zij heel dwingend zijn en is voor het gezin van 2 volwassenen en met 3 andere kinderen is dat, laten we het zo zeggen een behoorlijke rem.

De dame met de weegschaal

Het schilderij waar je naar kijkt, heet “Vrouw met weegschaal” en is gemaakt door de Hollandse meester Johannes Vermeer. Het dateert uit ongeveer 1664 en bevindt zich momenteel in de National Gallery of Art in Washington D.C. Het beschilderde deel van het doek meet 39,7 x 35,5 cm, terwijl het volledige doek 42,5 x 38 cm is.

Dit intrigerende schilderij toont een jonge vrouw die zich concentreert op een weegschaal. Opvallend is dat de schaaltjes van de weegschaal leeg zijn. Sommigen interpreteren haar als een symbool van innerlijke balans en rust, terwijl anderen haar associëren met rijkdom en juwelen. Hoe dan ook, het werk straalt een serene sfeer uit en is een van Vermeers meest boeiende schilderijen vanwege de rijke symboliek.

Als je geïnteresseerd bent in dit kunstwerk, kun je het ook kennen onder de naam “Vrouw die Goud weegt”. De zorgvuldig ingerichte kamer en de rustige uitstraling van de vrouw maken het tot een tijdloos meesterwerk. Een prachtige keuze om aan je muur te hangen

De schilder in zijn Atelier

Het schilderij dat je noemt, “De schilderkunst” (ook bekend als “Het atelier”, “De schilder en zijn model” of “Allegorie op de schilderkunst”), is een meesterwerk van de Nederlandse kunstschilder Johannes Vermeer. Laten we eens dieper ingaan op dit intrigerende schilderij.

• Titel: De schilderkunst (ook bekend als Het atelier, De schilder en zijn model of Allegorie op de schilderkunst)

• Kunstenaar: Johannes Vermeer

• Jaar: Ergens tussen 1666 en 1668

• Techniek: Olieverf op doek

• Afmetingen: 100 × 120 cm

• Locatie: Kunsthistorisches Museum Wien in Wenen

In dit schilderij zien we een fraai uitgedoste schilder die voor zijn ezel zit en net begonnen is met het schilderen van een laurierkrans. Zijn hand rust op een schildersstok om meer steun te hebben. Het doek waar hij aan werkt, is kleiner dan De schilderkunst zelf. Het schilderij wordt vaak beschouwd als een allegorie, maar de precieze betekenis ervan blijft een mysterie. Hoewel het niet duidelijk is wie er precies zijn afgebeeld, is het werk een staalkaart van Vermeers kunnen en een samenvatting van wat tot dan toe gedaan was in de schilderkunst.

Vermeer staat bekend om zijn minutieuze weergave van alledaagse scènes en zijn vermogen om een intieme sfeer op te roepen. Zijn stukken voelen tijdloos aan en nodigen de toeschouwer uit tot een zekere voyeuristische blikDe schilderkunst is een van de laatste Hollandse meesterwerken en toont Vermeers vakmanschap op indrukwekkende wijze.

Gezicht op Delft

Gezicht op Delft is een van de bekendste schilderijen van de 17e-eeuwse Hollandse meester Johannes Vermeer. Het doek hangt in het Mauritshuis in Den Haag en werd geschilderd rond 1660-16611. Dit meesterwerk toont een prachtig stadsgezicht van Delft vanuit het zuiden. Laten we eens dieper ingaan op dit bijzondere schilderij:

Compositie en Techniek: Vermeer schilderde Gezicht op Delft vanaf de kade aan de overkant van de Schie. Het biedt uitzicht op de Schiedamse Poort in het midden en rechts de Rotterdamse Poort, die zich weerspiegelen in het water van de Stadskolk. De uitwerking is uitermate realistisch, met rode dakpannen en metselwerk dat eruitziet alsof het net heeft geregend. Donkere wolken ontwikkelen zich op de voorgrond, terwijl de stad zelf nog in het zonlicht baadt. De wolken weerspiegelen in het rustige water. Op de voorgrond zien we een afgemeerde trekschuit en enkele vrouwen in boerenkleding en stadskleding. Deze trekvaart langs de Schie was zeer modern, net aangelegd in 1655. Het is vroege ochtend, want de zon staat in het oosten. Het licht speelt over de daken van de huizen langs de Lange Geer en trekt de aandacht naar de toren van de Nieuwe Kerk

Beroemdheid en Invloed: Gezicht op Delft maakte al bij de stichting in 1822 deel uit van het Koninklijk Kabinet van schilderijen in het Mauritshuis. Het werk van Vermeer werd in de loop van de 19e eeuw herontdekt. De Franse schrijver Marcel Proust was onder de indruk van dit schilderij en nam het op in zijn magnum opus, À la recherche du temps perdu. Ook de schilder Salvador Dali liet zich inspireren door de dreigende wolkenpartij boven het lieflijke stadsgezicht van Gezicht op Delft.

Dit meesterwerk blijft tot op de dag van vandaag bewonderd om zijn sublieme weergave van licht, schaduw en atmosfeer. Als je ooit de kans krijgt om het Mauritshuis te bezoeken, raad ik je aan om dit schilderij in levenden lijve te aanschouwen!

Kantklossen

Een schilderij als oefening.

Johannes Vermeer, de beroemde Nederlandse kunstschilder uit de Gouden Eeuw, heeft een prachtig schilderij gemaakt genaamd “De kantwerkster” (1669-1670). Dit werk toont een jonge vrouw die geconcentreerd bezig is met het klossen van kant. Het vervaardigen van deze kostbare weefsels met behulp van klossen of naalden was een ambacht dat in die tijd veelvuldig werd beoefend. Vermeer schetst hiermee een ideaalbeeld van een ijverige en deugdzame huisvrouw. Het boek naast het kussen, vermoedelijk een bijbel of een gebedenboek, onderstreept dit beeld nog eens. In “De kantwerkster” is de persoonlijkheid en het gelaat van het model ondergeschikt aan het afbeelden van het kantklossen als activiteit. De hele compositie focust op het punt waar de kant op miraculeuze wijze tot stand komt. Vermeer wist ook een dieptewerking in het schilderij te realiseren door verschillen in focus tussen de verschillende delen.

Het werk bevindt zich momenteel in het Louvre in Parijs. Vermeer wordt geprezen als een van de grootste schilders uit de zeventiende eeuw, en zijn voorkeur voor tijdloze, ingetogen momenten komt duidelijk tot uiting in “De kantwerkster” en zijn andere meesterwerken. Kantklossen was een ambacht dat in die tijd veelvuldig werd beoefend, en Vermeer heeft dit prachtig vastgelegd in zijn schilderij.

Maanlicht

Gegeven aan : Wissam Ilo

Het licht van de Maan is eigenlijk zonlicht. De Zon is het enige object in ons zonnestelsel dat (in grote mate) zelf licht produceert. De Maan, en ook de planeten zoals Venus en Mars, weerkaatsen gewoon het zonlicht. De Maan zelf is immers niet meer dan een dorre rots-bol, niet heel veel anders dan de Aarde. En rotsen produceren, net als op Aarde, (in het algemeen) zelf geen licht.

We zien soms dat de Maan gedeeltelijk verlicht is. Dat is logisch, nu we weten dat het licht eigenlijk van de Zon komt. De Zon bevindt zich immers aan een bepaalde kant van de Maan en kan dus alleen de kant van de Maan verlichten die naar de Zon toe gekeerd is. Hetzelfde geldt voor de Aarde, de Zon verlicht precies de halve Aarde (daar waar het dag is, de dagkant) en de andere helft van de Aarde is van de Zon af gekeerd en daar is het dus donker (de nachtkant).

Doordat de Maan om de Aarde draait (en de Aarde om de Zon), verandert de positie van de Maan ten opzichte van de Aarde en de Zon voortdurend. Hierdoor verandert ook het deel van de Maan dat door de Zon wordt beschenen. Vanaf de Aarde gezien verandert de 'vorm' van het verlichte deel van de Maan: soms is de Maan half verlicht, soms is de Maan vol. Dit noemen we de maanfasen of schijngestalten.

Bos sfeer

Gegeven aan Moris Jacob en Rola Ilo

Natuurlijk! Nederland heeft prachtige bossen waar je heerlijk kunt wandelen. Hier zijn enkele van de mooiste boswandelingen, maar er zijn er nog veel meer:

• De Kaapse Bossen (Doorn, Utrecht): Brede beukenlanen, slingerende bospaadjes, boswallen en een prachtig uitzicht vanaf uitkijktoren De Kaap1.

• Het Speulder- en Sprielderbos (Ermelo – Putten – Garderen, Gelderland): Tussen Ermelo en Garderen ligt ’t Speulder- en Sprielderbos. Dit bos staat bekend om zijn mysterieuze, kromgegroeide bomen en sprookjesachtige sfeer

• Vijlenerbos (Epen – Vaals, Limburg): In het zuiden van Limburg vind je het Vijlenerbos, met glooiende heuvels en prachtige vergezichten. Een ideale plek voor een boswandeling.

• N70 wandelroute (Berg en Dal, Gelderland): Deze route voert je door het Rijk van Nijmegen, met afwisselende landschappen, bossen en heuvels.

Dus trek je wandelschoenen aan en geniet van al het moois dat de Nederlandse bossen te bieden hebben!

Lantaarnlicht

Licht in het donker, op de achtergrond zie je een huis.

Foto ontwikkelen

In man bezig met het ontwikkelen van foto's, omringt door chemicaliën die het eindproces bewerken.

Hallenhuisboerderij

De Hallenhuisboerderij een Saksische bouwstijl, is een traditionele architecturale stijl die voornamelijk voorkomt in Oost- en Midden-Nederland, evenals in Noord-Duitsland. Hier zijn enkele kenmerken van deze karakteristieke boerderijen:

1. Langgestrekte vorm: Saksische boerderijen hebben een langwerpige, driebeukige structuur. De deel bevindt zich in het midden, omringd door stallen aan beide zijden.

2. Ankerbalkgebint: Een typisch kenmerk van het hallenhuis is het ankerbalkgebint. Dit houten skelet vormt de basis van de constructie en ondersteunt het dak en de zolder.

3. Dakbedekking: Oorspronkelijk waren deze boerderijen bedekt met stro of riet. Tegenwoordig worden andere materialen gebruikt, maar het traditionele karakter blijft behouden.

4. Lemen vakwerkwanden: De muren van Saksische boerderijen waren vaak opgebouwd uit een combinatie van houten vakwerk en leem. Dit gaf de boerderijen een rustieke uitstraling.

Griekse deur

Spreekt voor zich er zijn er vele te vinden

Fietsen over een nat Heekplein in Enschede

Het Hendrik Jan van Heekplein, doorgaans ook wel het Van Heekplein genoemd, is een plein in de binnenstad van Enschede. Het plein ontstond als onderdeel van de naoorlogse stadsvernieuwing. Tijdens de Tweede Wereldoorlog raakte het centrum van Enschede zwaar beschadigd. Bij de wederopbouw werd een nieuwe verkeersader door het centrum overwogen. Dit plan, bekend als het Boulevardplan, werd tussen 1950 en 1960 gerealiseerd. Het Van Heekplein werd aangesloten op de nieuwe Boulevard 1940-1945 en fungeerde als markt- en winkelplein.

Het plein is vernoemd naar Hendrik Jan van Heek, een van de oprichters van de textielfabriek Van Heek en een belangrijke figuur in de Enschedese textielindustrie. Op en rond het plein bevindt zich het winkelhart van Enschede. Direct aan het plein zijn winkelcentra zoals De Klanderij en Twentec gevestigd, evenals winkels van onder andere Primark. Voorheen waren er ook vestigingen van V&D, de Bijenkorf en Hudson’s Bay op het plein. Op dinsdag en zaterdag vindt hier een van de grootste markten van Nederland plaats. Onder het plein bevindt zich een van de grootste parkeergarages van Nederland, die ruimte biedt aan 1650 auto’s.

Klaprozen

Studie bloemen

Bloemen

Gegeven aan Cor en Maya

Monnik

Spreekt voor zich

De watermolen

Poging om meer impressionistisch te schilderen

Natuurlijk conflict

Tussen zoet en zout (water)

Stilleven

Spreekt voor zich

Stoel

Met op de voorgrond een deurknop

Lelylaan

Wat is er mis met station Lelylaan?

Station Lelylaan stond in de top vijf van onveiligste en minst prettige stations van Nederland. Het werd hoog tijd voor een upgrade, vooral omdat het aantal reizigers de komende jaren flink zal toenemen. De gemeente Amsterdam had toekomstplannen om het station veiliger en aantrekkelijker te maken.

Momenteel waren er verschillende problemen met de situatie bij station Lelylaan. Zo konden toeristen die hier uitstappen zich verloren voelen: waar moeten ze naartoe? Waar is de metro? Waar is de tram? Het informatiepunt van de NS bestaat niet meer, en het GVB-informatiepunt is ook gesloten. Daarnaast was het station compact en niet altijd even duidelijk voor nieuwe bezoekers. Er waren blinde betonnen muren en onduidelijke looproutes. Lelylaan was al jaren een probleemstation. Er is een hoop verbeterd, maar toch vinden Amsterdammers het het meest onveilige station van de stad. 'Het kan veel vrolijker.'

Staalmeesters

Een eigen poging om "de staalmeesters" te maken

De stille stad

Impressie van lege straten in Amsterdam

De maaltijd

De gedekte tafel van Henry Matisse

Boten in het water

Zomaar iets wat in het water ligt

Spaanse vrouw

Zomaar een Spaanse vrouw

Een bijzonder gebouw

Een bijzonder gebouw ergens in Nederland

Schilderclub

Zomaar een 'Schilderclub'

Verlaten strand

Als het strand helemaal verlaten is.

Ontmoetingen

Elkaar ongewild ontmoeten

Vrouw in de sneeuw

De Saul Leiter werd geboren in Pittsburgh, Pennsylvania. Zijn vader was een bekende Talmoedgeleerde en Saul studeerde om rabbijn te worden. Zijn moeder gaf hem zijn eerste camera toen hij 12 was. [2] Op 23-jarige leeftijd verliet hij de theologieschool en verhuisde naar New York City om kunstenaar te worden. Hij had al vroeg interesse in schilderen ontwikkeld en had de abstract expressionistische schilder Richard Pousette-Dart ontmoet.

Pousette-Dart en W. Eugene Smith moedigden Leiter aan om fotografie na te streven en hij maakte al snel zwart-witfoto's met een 35 mm Leica, die hij kocht in ruil voor een paar afdrukken van Eugene Smith. In 1948 begon hij met het maken van kleurenfoto's. [2] Hij begon zich te associëren met andere hedendaagse fotografen, zoals Robert Frank en Diane Arbus, en hielp bij het vormen van wat Jane Livingston de New York School van fotografen in de jaren 1940 en 1950 heeft genoemd.[1]: 259

Vanaf het begin van de jaren 1960 werkte Leiter de volgende 20 jaar als modefotograaf en werd gepubliceerd in Show, Elle, British Vogue, Queen en Nova. Aan het eind van de jaren 1950 publiceerde de art director Henry Wolf Leiter's kleurenmodewerk in Esquireen later in Harper's Bazaar.

Edward Steichen nam de zwart-witfoto's van Leiter op in de tentoonstelling Always the Young Stranger uit 1953 in het Museum of Modern Art. Het werk van Leiter is prominent aanwezig in Jane Livingston's boek The New York School (1992)[1] en in Martin Harrison's Appearances: Fashion Photography since 1945 (1991). In 2008 organiseerde de Henri Cartier-Bresson Foundation in Parijs de eerste museumtentoonstelling van Leiter in Europa met een begeleidende catalogus.

Leiter is het onderwerp van een lange documentaire uit 2012 In No Great Hurry - 13 Lessons in Life with Saul Leiter, geregisseerd en geproduceerd door Tomas Leach. [3][4] Leiter is onder meer te zien in de documentaire Tracing Outlines (2015) van 2nd State Productions.

Martin Harrison, redacteur en auteur van Saul Leiter Early Color (2006),[5] schrijft: "Leiter's gevoeligheid . . . plaatste hem buiten de viscerale confrontaties met stedelijke angst die geassocieerd worden met fotografen als Robert Frank of William Klein. In plaats daarvan bood de camera voor hem een alternatieve manier van kijken, van het kadereren van gebeurtenissen en het interpreteren van de werkelijkheid. Schrijf je tekst hier...

De muzikanten

Muzikanten die spelen..

The Blues

The Blues aan Andre en Lies voor 50 jarig huwelijk

The Blues Saxofoon

Saxofonist

Bootjes in een rivier (1e en laatste keer met paletmes)

Probeersel maar niet goed

Minori Afalmi

Minori, Amalfi in het zuiden van Italie. Aan de kust tussen de "tenen" van de laars. Hier verbleven Romeinen uit Rome en de Aristocraten uit Napels

Scars of War

De 'wonden' van een oorlog

Regensburg

De enige stad die in Duitsland niet werd gebombardeerd

Terug uit Bergen Belsen

Het vreselijke leed dat willens en wetens werd aangedaan aan 'mineure' bevolkingsgroepen

Karl Landsteiner in zijn lab Wenen 1900

Karl Landsteiner was de ontdekker van de bloedgroepen. Karl Landsteiner werd geboren als enig kind van de joodse journalist Leopold Landsteiner (1818-1875) en de dertigjarige Fanny Hess (1837-1908). Hij studeerde vanaf 1885 medicijnen aan de Universiteit van Wenen en behaalde in 1891 zijn medische graad. Hij bezat ook veel kennis van scheikunde, waarbij onder anderen Hermann Emil Fischer zijn leermeester was. Landsteiner was vanaf 1896 assistent van Max von Gruber, werkte als patholoog op het Pathologisch-anatomisch Instituut in Wenen en daarna van 1908 tot 1919 in het Wilhelminen-ziekenhuis.

Landsteiner bekeerde zich van het jodendom naar het katholicisme in 1890.[2] In 1916 trouwde hij met Leopoldine Helene Wlasto, een Grieks-Orthodoxe die zich bekeerde tot het Katholicisme van haar man. Samen kregen ze een zoon, Ernst Karl, die net als zijn vader ook arts werd.

In 1911 werd hij hoogleraar pathologie aan de Universiteit van Wenen. Na de Eerste Wereldoorlog vertrok hij – wegens de steeds slechter wordende levensomstandigheden in Wenen – naar Nederland, waar hij als patholoog van 1919 tot 1922 werkzaam was in het St. Joannes de Deo Ziekenhuis in Den Haag. In 1922 verbond hij zich aan het Rockefeller Instituut voor medisch onderzoek in New York, waar hij tot het eind van zijn leven bleef (zelfs na zijn pensioen in 1939.) Hij werd genaturaliseerd tot burger van de Verenigde Staten.

Karl Landsteiner overleed aan een hartaanval terwijl hij in het lab aan het werk was. In 1946, drie jaar na zijn overlijden, werd Landsteiner postuum onderscheiden met de Lasker Award. Het Nederlandse Rode Kruis eerde hem met de Karl Landsteiner-penning voor bloeddonoren.

Put a Happy Face

Elke nieuwe dag een glimlach, mijn dag principe.

Notre Dame ten noorden van Jerusalem

Een gebouw iets ten noorden van Jerusalem, ook wel het 'Notre Dame' genoemd.

Woord

Zoals een druppel in het water neerkomt kan dit overdrachtelijk en symbolisch iets zeggen over de rimpels van goed en kwaad.

Zomaar een stad...

Zomaar een stad in Nederland